Από
την περίοδο των φοιτητικών μου χρόνων έρχονται αρκετές φορές στο νου μου οι
σκηνές με τον αείμνηστο καθηγητή μετεωρολογίας στο Πανεπιστήμιο Ιωαννίνων Γιώργο Λιβαδά να μας μιλάει για τον καιρό και τα περίεργά του. Ψηλός και ευθυτενής, με τα μακριά του χέρια διαρκώς σε κίνηση, συνεπαίρνονταν συχνά από τα
λεγόμενά του. Σαν να ήταν χθες τον θυμάμαι να στυλώνει το βλέμμα του προς τη
μια από τις δύο πίσω και πάνω γωνιές του αμφιθεάτρου και να μας εξηγεί γιατί τη
Μ. Παρασκευή ο καιρός είναι συχνά μουντός ή βροχερός. Δεν περιοριζόταν στις
φυσικές εξηγήσεις. Έλεγε και για την ευρέως διαδεδομένη μεταξύ των χριστιανών
πεποίθηση ότι η φύση θλίβεται μπροστά στο θείο πάθος. Τότε, η επιστήμη έκανε
πίσω και μπροστά περνούσαν η λαογραφία, η φιλοσοφία και τα αιώνια υπαρξιακά
ερωτήματα, στα οποία ο καθένας μας δίνει τις δικές του απαντήσεις.