Σπεύδω από την αρχή να δηλώσω ότι λατρεύω το χιόνι από μικρό παιδί. Από τότε που ξημερωνόμαστε προσπαθώντας να διακρίνουμε στο φως της λάμπας αν αυτές που έπεφταν ήταν σταγόνες βροχής ή νιφάδες και από τότε που παρακολουθούσαμε με αγωνία τη θερμοκρασία στο θερμόμετρο της BAYER έξω από το φαρμακείο της μικρής μας πόλης (τότε δεν κατέχαμε το ρόλο της καθ’ ύψος κατανομής της θερμοκρασίας στο να φθάσουν οι νιφάδες στο έδαφος και δεν μπορούσαμε να καταλάβουμε γιατί με 2 βαθμούς άλλες φορές χιόνιζε και άλλες όχι). Η τρέλα μας για το χιόνι άρχιζε το Νοέμβριο και σταματούσε στα τέλη του Φλεβάρη. Με τον ερχομό του Μάρτη όλα άλλαζαν. Λες και το μαρτίτσι στο χέρι είχε τη μαγική δύναμη να εξαφανίζει τη λαχτάρα της προσμονής, να αλλάζει τα συναισθήματα. Τι και αν χιόνιζε στη συνέχεια; Η μαγεία είχε πια χαθεί.
Τα χιόνια που έρχονται το Νοέμβριο και το Δεκέμβριο είναι ευπρόσδεκτα από μικρούς και μεγάλους. Παλαιότερα, όχι αδικαιολόγητα, πίστευαν ότι ο ερχομός τους Η προσφώνηση «σαν τα χιόνια» είναι χαρούμενος χαιρετισμός σε έναν αγαπημένο φίλο που ήταν χαμένος για μεγάλο χρονικό διάστημα. Εντύπωση προκαλεί το γεγονός ότι η έκφραση «τον δέχτηκαν σαν τα χιόνια του Γενάρη», που ακούγεται μόλις ένα μήνα μετά, έχει σχεδόν το αντίθετο νόημα. Δείχνει ψυχρότητα και αποστροφή προφανώς γιατί τα χιόνια του Γενάρη είναι συνηθισμένα και συνδέονται περισσότερο με παγωνιές και ταλαιπωρίες. Στις μέρες μας η παραπάνω λαϊκή έκφραση μάλλον δεν ισχύει, γιατί απλούστατα τα χιόνια έγιναν ακριβοθώρητα και στην καρδιά του χειμώνα. Αναρωτηθήκατε ποτέ ότι οι αλλαγές των κανόνων (παροιμιών) της λαϊκής κλιματολογίας συνιστούν μια ακόμα απόδειξη της κλιματικής αλλαγής;
Από ψυχολογικής πλευράς η άρνηση του μαρτιάτικου χιονιού ίσως συνδέεται με τον αμετάκλητο ερχομό της άνοιξης που τα κάνει όλα εφήμερα και μάταια. Όμως, και τα θερμοκρασιακά καμώματα του Μάρτη μέσα στην ίδια την ημέρα παίζουν το ρόλο τους (Τα λόγια σου είναι ψεύτικα, σαν του Μαρτιού το χιόνι, που το ρίχνει από βραδύς και το πρωί το λιώνει). Οι καταστροφές που προκαλούν στο φυτικό βασίλειο οι έντονες ψυχρές εισβολές του Μάρτη, κυρίως στις περιπτώσεις που ο Φλεβάρης ήταν ζεστός, είναι πολύ μεγάλες, όπως μεγάλες είναι και οι ταλαιπωρίες των ανθρώπων (Τίποτα δεν με μάρανε σαν της άνοιξης το κρύο). Ωστόσο, αυτή η παράμετρος είναι μια άλλη ιστορία που δεν θα αναλυθεί περισσότερο εδώ. Συμπερασματικά, τα ανοιξιάτικα χιόνια δεν με συγκινούν. Υπάρχει, όμως, μια εξαίρεση που έχει κολλήσει στο μυαλό μου από τότε που ήμουν δεκαεξάχρονο παιδί: το μαγιάτικο χιόνι που σκέπασε το δυναμιτιστή Ρόμπερτ Τζόρνταν και τη μικρή αντάρτισσα Μαρία στα βουνά της Ισπανίας την περίοδο του εμφύλιου πολέμου (Έρνεστ Χέμινγουεϊ, Για ποιον χτυπά η καμπάνα).
9 Μαρτίου 2014
